Badira bakarrik bizi arren bakardadeak pisatzen ez dien barne-mundu aberats bat duten adineko pertsonak. Horixe da Inazio zaharraren kasua. Eguneroko bizitza aktibo eta animatuta mantentzen duten erritu txikiz beteta dago. Askaria da Ignaciok gehien estimatzen duen unea: gazta-galletarik onenak te katilu baten ondoan dastatzea, esnatu orduko gehien irrikatzen duen eguneroko plazera da.

Bakarrik bizi diren adinekoentzako omenaldia da ikuskizun hau. Protagonista ez da agure akhar bat, ezta gaixorik ere. Eguneroko errutinaz eta une txiki batzuez gozatzen du.’

Oroimen-lapsus batzuk ditu, noski, eta haren erritmoa ez da oso azkarra, baina hala ere, bizitzeko ilusioak esna mantentzen du, eta, tarteka, haur jostalari eta gogotsu batek gogorarazten digu. Umorez eta sinpatiaz, betiko istorioa azalduko dugu: adiskidetasunarena. Ikaslerik izan gabe, mezu erraz eta sakon bat transmititu nahi dugu, aldi berean; esaten dugu nola alda daitezkeen gauzak norbaitekin egoteak aberastu egiten gaituela eta arima betetzen digula aurkitzen dugunean.

Bi titiriterok manipulatutako giza tamainako txotxongiloa da protagonista. Haren presentziak hainbesteko intentsitatez betetzen du espazioa, eta bi manipulatzaileak ikuslearen aurrean desagertzen dira. Lau eskutarako koordinazioak sinesgarritasun handia ematen dio, eta haren mugimendu guztiak harrigarriak dira ikuskizunaren hasieratik.

Kontrapuntua sagutxo bizaratxoa da, eta protagonistari bere onetik ateratzen dio. Kasu honetan, txotxongiloa hainbat teknikaren bidez erabiltzen da: hagaxkatik urrutiko kontrolera.

Artilugioek eta mekanismoek (konpainiaren aztarna bereizgarria) ustekabeko uneak, une magikoak eta apartekoak sortzen dituzte benetan.